De maag en de darmen zijn vaak toch wat zwakke plekken van poolhonden. Een keer overgeven of aan de diaree daar kijk je als samojedeneigenaar niet zo van op. Vanmorgen was het weer eens zover.

Ik lag zo lekker en dacht erover maar eens uit te slapen. De honden dachten daar anders over. Nuka lag op mijn voeteneind en lag af en toe wat te kreunen. Niks alarmerends en nog even doortukken…Naast me begon er in Bamse ook wat leven te komen. En tenslotte springt Brumma op bed en maakt me met een hoop hondenkussen duidelijk dat ze eruit moet (en dat ik niet meer hoef te douchen.) Ik stap uit bed en gelijk is het drietal van bed af en gaat richting achterdeur. Als ik de deur open doe staat alles binnen no-time als een kudde koeien het toch al schrale wintergras te begrazen.

Voor mij een teken dat er vandaag snel gedoucht en gegeten moet worden, want de dames willen in dit stadium maar één ding, uit! Kijken of er ergens anders nog wat vers gras is en zich ontdoen van alles wat hun dwars zit. Hun ontbijt slaan ze vandaag maar over. In je onderbewustzijn begint de onrust ook een beetje te knagen. Zijn ze echt niet ziek? En wat als ze vandaag toch naar de dierenarts moeten? En net vandaag zit ik zonder auto natuurlijk.

Tegen de tijd dat je de deur uitstapt heb je al een hoofd vol zorgen. We lopen het duin af achter de huizen van de achterburen langs. En daar is een buurman. En wat voor eentje? Eentje die altijd hondenkoekjes bij zich heeft. Vier hondendames (want de sheltie is natuurlijk ook mee) verdringen zich om de buurman en proberen in zijn jaszakken te kruipen. Koekjes! Buurman stelt niet teleur. De rotzakken, nu eten ze wel…Met een volle buik en een hoofd zonder zorgen vervolgen we onze weg. Ziek zijn duurt gelukkig meestal maar even.